Waylon: soms poot stijf houden niet verkeerd

Zanger Waylon presenteerde woensdag in de Melkweg in Amsterdam zijn roadmovie The Kid, een film achter de schermen in Nashville waar hij zijn nummers voor het nieuwe album The World Can Wait schreef. Vier vragen aan Waylon die volgende maand Nederland vertegenwoordigt op het Eurovisiesongfestival in Lissabon.

Waylon, je gaat met je nieuwe album The World Can Wait terug naar je roots, je country-identiteit. Was het een bewuste keuze om terug naar Nashville te gaan?

Waylon: “We hadden vooraf niet een plan ‘dit moet het gaan worden’. Ik ben gewoon gaan schrijven. Wat ik vooral heb gedaan, is me omringen met mensen die zover in de countrymuziek zitten dat het in ieder geval country zou worden. Ik word nogal snel afgeleid door invloeden van andere schrijvers. In dit geval bleef het bij country, daar voel ik me het lekkerste bij. Dat was voor mij een duidelijke keuze om weer terug te gaan naar waar ik ooit begonnen ben. Ik ga straks voor een podium staan met 200 miljoen kijkers, dan kun je maar beter iets doen waar je goed in bent.”

Je gaat naar het Eurovisiesongfestival met het nummer Outlaw in ‘em. Wat houdt voor jou de outlaw-identiteit in en hoe betrek je dat op je werk?

Waylon: “Het heeft voornamelijk te maken met de behoefte om dingen op een eigen manier te doen en te staan voor waar ik in geloof. Soms laten mensen te snel over zich heen lopen en heel af en toe moet je de kleine 'bad ass' in je naar boven laten komen, je poot stijf houden en zeggen waar het op staat. En opkomen voor hetgeen waarin je gelooft. Dat is niet verkeerd. Heel veel mensen willen de goede vrede bewaren, maar af en toe moet je de pleuris laten uitbreken. Niet met geweld of agressie, maar wel met een duidelijk statement.”

Is dat moeilijk in de muziekindustrie?

Waylon: “Het is niet moeilijk in de muziekindustrie om jezelf te zijn en je eigen weg te gaan. De meeste artiesten vervallen toch in een vorm van opportunisme, waardoor ze te veel van zichzelf gaan verkopen of te veel van zichzelf willen laten zien. Ik heb die behoefte niet. Het gaat puur om de muziek. Ik heb niet zo’n behoefte aan het oppoetsen van mijn imago.”

In de documentaire zeg je ‘It must mean something’. Heb je een antwoord voor jezelf gevonden wat het voor jou moet betekenen?

“Muziek is zo ongrijpbaar. Het komt het dichtste bij magie als dat het al niet is. Ik denk dat ik nooit tot een antwoord zal komen. Ik ga nooit verstand krijgen van muziek, zoals niemand ooit verstand krijgt van muziek. Ik hoop het ook niet, want dan is het spelletje uit. Ik ben slechts een luidspreker. Ik mag doen wat ik doe en dat doe ik met overtuiging.”

(BuzzE)